O SAN ROMÁN FÍXONOS UN SETE: XUVENTUDE 2 -- SAN ROMÁN 7

Partido nun Vinculeiro Stadium en aceptables condicións, aínda que un pouco rápido. Dous equipos, dous conceptos, dous obxectivos, dúas actitudes. O Xuventude coa tempada xa feita e terminada desde a derrota contra o Castriz e Bergan, o San Román coa mínima esperanza de quedar campión se o Bergantiños falla. Dúas actitudes (dí o diccionario que a actitude "e a disposición de anímo manifestada de algún modo", pois ben o Xuventude tomouno coma un trámite e o San Román coma un requisito para poder aspirar a algo máis.

Comenzou o partido coa agresividade clásica que esgrime o San Román, e que é por todos coñecida,  e dicir, a italiana, rozando a ilegalidade en todas as accions, metendo o pé, vamos o de sempre, tiveron unha primeira oportunidade os 5 minutos despois de un corner que inventou o árbitro, previo fora de xogo descarado dun delantero deles. 0-1 Tira un delantero rebota nun desfensa e "gol churro". 1-1 Corner que saca Joaquín e esta vez "gol churro" noso que marca, creo que Nacho en propia meta. A partir de aquí algún dos nosos xogadores, puxose as pilas e tamén empezaron a meter o pé e gañarse un pouciño o respeto dos contrarios que nos estaban avasallando coa súa presión.  Uns minutos despois patadón  a Bernardo  no vértice esquerdo dentro  da área do San Román que se escoitou ata nas minas de  Monte Neme, pero como non se tirou ao chan, como era previsible o "colexiado" nin se enterou: "siga, siga"... de pena.

1-2 Comenza a comedia, fora de xogo claro de un delantero deles que intenta intervir na xogada, bloquea a un defensa noso, creo que a Leo, e aproveita a situación o seu compañeiro para seguir coa pelota e marca. Gol moi protestado polos nosos,  non recoñecido polos contrarios, que coma sempre teñen razón en todo, ou polo menos creen tela.

2-2 Cerca do final da primeira parte, German dalle unha patada por atras no xemelo a Bernardo, o árbitro pita falta e creo que tarxeta, non sei si para él ou para outro, porque unha vez máis protestarona, coma todas as do partido. Cando está colocando a barreira o porteiro Cotelo , Joaquin ve que vai cara o centro da porteria, saca a falta sin que o árbitro pite e sorprendeo. O trencilla duda, pero como a conciencia remordíalle, dou gol. Eles protestaron airadamente, esta vez, e sen que sirva de precedente, tiñan toda a razón. Gol completamente ilegal. Ata o final desta parte un inferno con protestas continuas por todos e xogo brusco.

Así rematou a primeira parte.

Comenza o segunda: 15 minutos de toma e daca con millor xogo pola nosa parte con respecto o que fixemos nos primeiro 45 minutos. Cando a cousa esta máis igualada, un despiste polo centro da zaga, xogada combinativa deles e 2-3. O primeiro gol "decente" do partido. Seguen  as protestas. Sobre o minuto 20 pelota larga sobre Manolo Sorribas "el abuelo" como tivo a ben chamarlle un dos xogadores contrarios (xa se ve a pouca catadura moral e pouca educación que ten, fai falla ter cojones para rirse doutro xogador por ter certa idade, porque seguramente cando  este elemento teña a idade de Manolo: 55 tacos, andará arrastrado polo sofá, sen poder levantarse del,  o tempo pon a cada ún donde merece), o que ibamos,  o lenguas éste, arréalle un codazo en toda regla a Manolo, a pelota chega a Malpica que encara a Cotelo, patada por atrás do último home deles, Malpica dispara caendo e Cotelo, para mín fora da área, toca a pelota coa mán.  Vamos un tres en uno. O resultado foi corner, ni tarxeta polo codazo, nin pola falta sendo o último defensa, ni mán do porteiro, nada de nada, só foi corner. O único rédito que quitamos da xogada foi a lesión de Malpica.  Outra vez protestas, nin puto caso, faltaría máis. Xa sabemos como é Gerardo mete a cabeza no medio dos hombros e turra e turra, e siga..siga. Despois de mil discusións inútiles finalmente sacamos o corner, despexan eles para a banda dereita, non estamos listos para facer a falta correspondiente, contraataque e 2-4. Morreu o partido. Desde aquí todo foi do San Román. Uns minutos despois novo burato polo centro do campo e chegan ata o punto de penalti donde Alberto derriba ao dianteiro. Penalti e segunda amarilla, cando debía ser roxa directa. Quedamos con 10 e todos correndo coma polos sen cabeza. O San Román xoga a placer e  fai o 2-6 e 2-7 moi facilmente.  Menos mal que o trencilla, agora sí, nos "axudou" porque lle escamoteou dous ou tres penaltis ao San Román, que unha vez máis seguía sendo animando, pese a ir gañando 2-7, polo seu millor hincha que desde a portería a grito pelado decía:  "vamos azules...vamos azules".

Pitido final, as risitas de rigor daqueles que son unineuronales, que tamén os hai,  e fin do partido.

Que nadie se crea que está crónica é unha disculpa ou crítica contra o árbitro para justificar a chosca. Non oh.....nada máis lonxe da realidade,  a crítica vai para nós mesmos, hai xeitos e xeitos de perder, e tamén rivales cos que perder pero de unha maneira máis decorosa. Saber perder é un arte, e cando o contrario xoga millor ca tí, como foi neste caso, temos que achantar,  pero non é mesmo perder por 2-3 que  perder 2-7, sobre todo cando loitas pola posibilidade da segunda plaza e por enriba ao final tes que aguantar o que tes que aguantar e xa sabedes o que me refiro..De todos os xeitos toda a responsabilidade desta pasada é nosa. Unha vez máis os "grandes" aínda nos quedan "moi grandes".
Quedan tres partidos para acabar esto dunha vez por todas.

Ala agora unhas fotiños da desfeita:

XUVENTUDE 2 --- SAN ROMAN 7